Συνέντευξη με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα

Τον Λαυρέντη τον συναντήσαμε  λίγες ώρες πριν  από τη συναυλία που θα έδινε και παρόλη την τα­λαιπωρία του  (σε αυτή συνέβαλε και μια αναπάντεχη   βλάβη του αυτοκίνη­του του καθώς έρχονταν προς  την Καβάλα ) - υπήρξε πολύ φιλικός μαζί μας . Λιτός και περιεκτικός στα λεγόμενα του, δεν αφήνει περιθώρια διαφω­νιών. Απλός όπως η μουσική και οι στίχοι του,  όπως η ζωή του , μας μιλά για τι  άλλο από την μοναξιά των σημερινών ανθρώπων , μια μοναξιά παγκόσμια όπως αναφέρει που περνά κα μέσα από τα τραγούδια του . Κυρίες και κύριοι  ο λόγος στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα…….                      

                                    Η   ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ 

ΕΡ.:  Παρόλο που έχετε γράψει υπέροχα τραγού­δια κατά καιρούς, ακόμη και αυτό το πολυσυζητημέ­νο "Διδυμότειχο μπλουζ" έπρεπε να ερμηνευτεί από τον Γιώργο Νταλάρα για να εκτιναχθεί στα ύψη. Πιστεύετε, πώς υπάρχουν ε­μπόδια που δεν επιτρέπουν στις νέες φωνές ν' ακουστούν  και  να γίνουν ευρύτερα  γνωστές ;

ΑΠ: Υπάρχει ένα τρομα­κτικό στεγανό, είναι δύ­σκολο γιατί οι άνθρωποι που είναι μέσα στα πράγματα, πιστεύουν ότι ο  καθένας   που έρχεται, θα τους φάει την μπουκιά από το  στόμα, δεν είναι  βέβαια έτσι τα πράγματα . Αν έχεις κάτι να πεις υπάρχει χώρος και για σένα και για τον καθένα. Εν τοιαύτη περιπτώσει εμένα δεν με απασχολεί το  ότι το συγκε­κριμένο τραγούδι έγινε επιτυχία επειδή τραγουδήθηκε από τον Νταλάρα, ο οποίος είναι ένας άνθρω­πος που εκτιμώ απεριόρι­στα, μεγάλη  μου τιμή που συνεργάστηκε μαζί μου και νομίζω πως και αυτός είναι ευχαριστημένος".

ΕΡ.: Το συγκεκριμένο τρα­γούδι θα γίνονταν επιτυχία  αν δεν το  ερμήνευε ο Γιώργος Νταλάρας;

ΑΠ: "Θα σας πω κάτι που μπορεί ,να θεωρηθεί υπο­κρισία, άλλα δεν είναι, με τον  Γιώργο  Νταλάρα συνεργαστή­καμε και παλαιότερα στους Τερμίτες. Είχε γίνει και λίγο επί τούτου θέλαμε να κάνουμε κάτι και ήταν πολύ δύσκολο ν΄ ανοίξουμε κάποιες πόρτες, σκεφθήκαμε τότε την περίπτωση  Νταλάρα. Τώρα όμως ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό δηλαδή δεν πίστευα ότι το τραγούδι  θα γινόταν επιτυχία είτε το ερμηνεύσει  ο  Νταλάρας  είτε όχι. Μπο­ρώ να πω ότι στο συγκε­κριμένο τραγούδι ο Νταλάρας λειτούργησε σαν τον τηλεπαρουσιαστή που λέει τις ειδήσεις. Το ότι έγινα επιτυχία είναι καλό , γιατί έτσι βγαίνουν τρα­γούδια που δεν βασίζο­νται στις σλογκανίστικες τρέχουσες εκδοχές .

ΕΡ: Κατά πόσο εσείς και οι ομότεχνοι σας νέοι συνθέ­τες, πιστεύετε ότι έχετε αγγίξει το νεαρό ακροατή, ή μήπως τον αγγίζουν πε­ρισσότερο ο Αντύπας  και ο Πανταζής;

ΑΠ:  Ο Αντύπας και ο Πανταζής έχουν έναν άλ­λο αντίκτυπο στους νέους  από αυτόν που έχουμε ο Τσακνής , ο Πορτοκάλογλου, εγώ κα .Πολλοί νέοι τους ακούν κάποιες συ­γκεκριμένες ώρες για κά­ποιους συγκεκριμένους λόγους. Εγώ δεν έχω τίπο­τε να χωρίσω με τον Αντύπα και τον Πανταζή  είναι τόσο μακριά από μένα  που δεν μου  καίγεται καρφί . Βέβαια δεν έχω πάει στο  «Διογένης Παλλάς»  όπως δεν  πήγα  και στο Μέγαρο Μουσικής  από υποχρέωση  στον εαυτό  μου όπως λένε μερικοί. Δεν με ενδιαφέρει και δεν με διασκεδάζει αυτός ο τρόπος. Είδα τον Miles Davis πριν 3 χρόνια στον Λυκαβηττό και διασκέδασα. Αυτές είναι προσω­πικές προτιμήσεις του καθενός .

ΕΡ: Το Ελληνικό τραγούδι, μέσα από τον στίχο και την μουσική ακολουθεί τον δρόμο της διεθνοποίησης τείνει να πλησιάσει το ξένο, χάνοντας την ελληνικό­τητα του. Πως βλέπετε εσείς αυτόν τον κίνδυνο;

ΑΠ : Aν  πρέπει να θέσουμε  το τραγούδι φορμαλιστικά  σε  εθνολογικά πλαίσια  πρέπει να σταματήσουμε στον Χαλκιά και λίγο στον Τσιτσάνη που είναι επηρε­ασμένος από την μουσική της Πόλης. Δεν είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα. Νομίζω ότι η μουσική είναι μουσική, τους επηρεασμούς σπουδάζεις, δεν μπορείς να έχεις κλεισμένα τ ΄αυτιά σου. Αυτά που έχεις ακούσει όλα σου τα χρόνια, από τότε που γεννήθηκες  αυτά θα σου βγούνε. Εγώ μεγάλωσα στην εποχή του Woodstock  με την άνθηση της  Rock και είμαι επηρε­ασμένος από αυτά. Αν είχα γεννηθεί  δέκα χρόνια πιο πριν  πιθανόν να  άκουγα ρεμπέτικο και να είχα α­σχοληθεί με αυτό το είδος μουσικής . Ελληνική μουσική όμως άκουγα από τα ραδιόφωνα και τους κινηματόγραφους,  όλα αυτά βγαί­νουν αυθόρμητα, δεν κά­θομαι να κάνω φόρμα και να βγάλω ένα τραγούδι που να είναι ελληνικό.

ΕΡ : Παλιότερα η ιστορία της Pop και Rock μουσι­κής πήγαζε μέσα από τα συγκροτήματα. Σήμερα  πα­ρατηρούμε  ότι πολλά από αυτά έχουν διαλυθεί, άλλα έχουν συμπτυχτεί και λίγα είναι αυτά που συνεχίζουν να υπάρχουν. Πού το αποδί­δεις αυτό;

ΑΠ: Το συγκρότημα είναι μία δύσκολη περίπτωση και ρωτάς εμένα που έτυχε να είμαι μέλος ενός συγκρο­τήματος ουσιαστικά γιατί την εποχή που ήμασταν εμείς με τους Τερμίτες, υπήρχαν μόνο οι Φατμέ που και αυτοί είχαν πανελ­λήνια εμβέλεια. Αλλά ένα συγκρότημα δεν είναι πολιτική ενότητα, να βγάλει κοινή γραμμή μετά από ένα συνέδριο και έτσι να λειτουργήσει. Είναι τρεις ή τέσσερεις ή πέντε διαφορετικοί άνθρωποι που ο καθένας έχει τον χαβά του, είναι μοιραίο κάποια στιγμή να έρθουν οι συγκρούσεις, να διαφέ­ρουν οι απόψεις.  Αλλά μη μπορώντας να ξεφύγουμε από τους επηρεασμούς που κάθε καλλι­τέχνης δέχεται ο Λ Μαχαιρίτσας παραθέτει κά­ποια λεπτομερή στοιχεία. Θυμάμαι συγκεκριμένα τις Κυριακές που πήγαινα με τον πατέρα μου στο γήπεδο της Νίκης Βόλου  κάθε φορά λοιπόν υπήρχε έξω από το γήπεδο ένας τύπος που πουλούσε στραγάλια και φιστίκια και είχε μονίμως ένα κασετόφωνο από όπου άκουγε τραγούδια με τον Καζαντζίδη. Τα τραγούδια του Καζαντζίδη για μένα είναι συνδεδεμένα με αυ­τόν τον τύπο , με τις Κυρια­κές της παιδικής μου ηλι­κίας. Παράλληλα θυμάμαι την πρώτη φορά, την πρώ­τη μέρα που πήγαινα στο Ωδείο, ήμουν δεν ήμουν δέκα χρονών, περνώντας έξω από ένα δισκάδικο άκουσα το  «Help»  των Beatles  και μου έκανε εντύπωση . Καθοριστικές εμπειρίες που δούλευαν μέσα στο μυαλό μου υποσυνείδητα .

ΕΡ: Υπάρχει κρίση στο ελληνικό τραγούδι    ή κάποιοι « πιπιλάνε » αυτή τη καραμέλα χωρίς λόγο ;


ΑΠ: Δεν υπάρχει κρίση στο ελληνικό τραγούδι, υπάρ­χει κρίση αξιών γενικά. Και στο παγκόσμιο τραγούδι υπάρχει κρίση. Εγώ θυμά­μαι την δεκαετία του εβδο­μήντα στα top-ten κυριαρ­χούσαν μεγάλα ονόματα, ενώ τώρα όλα είναι αη­δίες. Το σύγχρονο ελληνι­κό τραγούδι άνθισε τα τε­λευταία χρόνια, λίγο πριν την μεταπολίτευση και λίγο μετά. Την στιγμή που υ­πάρχει μία παραγωγή χιλίων δίσκων ίσως και παραπάνω τον χρόνο δεν μπορούμε να συζητάμε για κρίση. Ανάλογα με την παραγωγή σ' όλα τα πράγ­ματα, τα περισσότερα είναι χειρότερα, τα λιγότερα κα­λύτερα, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο τραγού­δι. Υπάρχουν βέβαια και καλά πράγματα. Αυτήν την στιγμή που μιλάμε, εμένα μου αρέσουν δέκα άνθρω­ποι που δεν έχουν μεγάλη απήχηση όπως  ο Δημήτρης Ζερβουδάκης και ο Τζίμης Πανούσης.


ΕΡ: Ποιους άλλους ξεχωρίζετε  στην Ελληνική μουσική σκηνή


ΑΠ:  Αυτός που ξεχώρισα αυτό το διάστημα και με πολύ χαρά συνεργάστηκα μα­ζί του  ήταν ο Διονύσης  Τσακνής . Υπάρχουν και άλλοι που μου αρέσουν όχι οι δου­λειές τους ολοκληρωμέ­νες αλλά κάποια μεμονω­μένα σημεία . Όπως τελευ­ταία ο Βασίλης  Καζούλης και το τραγούδι του  «αν ήσουν άγγελος» …..  καταπληκτικό   με άγγιξε τρομερά !!!!


Τελειώνοντας ο Λ. Μαχαιρίτσας μιλά για την Καβάλα και τις συνδέσεις της παι­δικής του ηλικίας με την πόλη μας  : Όμορφη πόλη η Καβάλα, είναι ευχή το ότι ζείτε εδώ. Θυμάμαι πιτσιρίκας είχα δει την ταινία  «Τοπ-Καπι»  με την Μελίνα Μερκούρη και υ­πήρχαν κάποια πλάνα από την πόλη σας από τότε μου έγινε έμμονη ιδέα να έρθω εδώ. Όταν ήμουν φαντάρος στην Θεσσαλονίκη  έβλεπα την ταμπέλα που έγραφε προς Καβάλα και αναρωτιόμουν αν θα ερχό­μουν καμιά φορά, το είχα μεράκι . Ήρθε λοιπόν στην Καβάλα ο Λ. Μαχαιρίτσας, ικανο­ποιώντας το μεράκι του, ικανοποιώντας και τους φίλους του, που απόλαυ­σαν την δίωρη συναυλία που έδωσε, με το καλοκαι­ρινό αεράκι να δροσίζει την συναισθηματική φόρτι­ση που πήγαζε από τους ήχους της φωνής και τις κιθάρας του.

     
                                                   Χαρπαντίδης  Στάθης
                                                   Τεφτερίδου  Μαρία