Νίκος Τσιαμτσίκας (δημοσιογράφος και μουσικός ) « Μ' ενοχλεί αφάνταστα η αναξιοκρατία, η έλλειψη ταλέντου, το τσουβάλιασμα και η αφόρητη μετριότητα …»

O Νίκος Τσιαμτσίκας  είναι ένας  μάχιμος και  ακούραστος δημοσιογράφος (για πολλά χρόνια  μας ενημέρωνε μέσα από την συχνότητα του Alter ) , τριγυρνούσε με ένα μικρόφωνο στο χέρι σε όλες τις  λαϊκές  αγορές  του λεκανοπεδίου της Αττικής, για να κάνει αποκαλυπτικά ρεπορτάζ περί αισχροκέρδειας. Δεν δίστασε να φέρει σε δύσκολη θέση  πολλές φορές πολιτικούς, επιχειρηματίες και γενικά ανθρώπους  που  δεν του έδιναν τις απαντήσεις που ήθελε για να ενημερώσει τους πολίτες. Όταν  έκλεισε το  Alter  με τα γνωστά επακόλουθα  Νίκος Τσιαμτσίκας  χωρίς δεύτερη κουβέντα  αποφάσισε να στραφεί στην άλλη μεγάλη του αγάπη τη μουσική  , έτσι δημιούργησε τους  «Blues Report »  και άρχισε να εμφανίζεται σε  club της Αθήνας , το μουσικό στίγμα της μπάντας είναι  το rhythm & blues , αυτό στάθηκε η αιτία για να γνωριστούμε , μας ένωσε η κοινή  μας αγάπη για το νέγρικο blues  .

                            


                                        H    ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ 

Ερ:  Νίκο Τσιαμτσίκα έκτος από επαγγελματίας δημοσιογράφος είσαι και ένας ιδανικός ερμηνευτής των blues πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική ;

Απ : «Κατάγομαι από μουσικό γένος, το Σουκαίϊκο. Η μητέρα μου είναι κόρη του κορυφαίου των Σουκαίων Φώτη Σούκα. Αρα, είναι γονιδιακό το θέμα. Τώρα πως δεν έμπλεξα με δημοτική ή λαϊκή ή άλλες μουσικές επιλογές, σ’ αυτό φταίνε οι …κακές παρέες. Από παιδί άφησα τα μαλλιά μου μακριά, άκουγα ρόκ και μπλούζ και μάλλον έρεπα στο χιπισμό, ως τρόπο ζωής. Το πρώτο γκρουπάκι που έπαιξα ήταν οι  “ΑΝΩΝΥΜΟΙ” που φτιάξαμε με τον ξάδελφο μου τον Κώστα Σαγάνη στα 18, δηλαδή πριν από 30 χρόνια. Ακολούθησαν κι άλλα σχήματα στην Αθήνα, όπως οι Ηλεκτρικοί Οργανοπαίχτες για λίγο, όπου τραγούδαγα ροκ-μπλούζ. Η πιο σοβαρή επαφή με τη μουσική είναι όμως τώρα, με την μπάντα μου, με κορυφαίους μουσικούς , τον Βαγγέλη τον Μαγκλάρα στην κιθάρα, το Δημήτρη Μάλη στο μπάσο και τον κύριο Ιάκωβο Γκέλια στα τύμπανα, παίζουμε μόνο τα μπλούζ, δεν …γλυκοκοιτάζουμε άλλα μουσικά σχήματα για να κολακεύσουμε τους ακροατές. Είμαστε καθαρόαιμο hard electric Chicago Rhythm n’ Blues σχήμα. Παίζουμε για τους καλούς φίλους των blues και για κανέναν άλλο.»

Ερ: Ποιες ήταν οι πρώτες μουσικές επιρροές σου ;

 Απ: «Είπαμε ήμουν «φρικιό», άρα αρχικώς Doors, Led Zeppelin, Bad Company, Ac-dc, Janis Joplin και όλο το φάσμα των ροκ αστέρων της εποχής του ’60.» 

 

Ερ : Το ρύθμ εν μπλουζ πότε ήρθε στη ζωή σου και γιατί το ξεχώρισες από τα υπόλοιπα μουσικά ρεύματα ;

 Απ. : «Στην Αθήνα, στις αρχές του ’80 έπαιζαν πολύ μπλούζ στα μπαράκια. Όχι στα ροκ κλάμπ, Crazy Horse, Victoria κλπ. Εκεί έπαιζαν κυρίως χορευτικό δυνατό – εμπορικό ρόκ. Η φωνή μου με πήγαινε στα Blues και με έδιωχνε από το εμπορικό ρόκ, επειδή ήταν λίγο πλαστικό , γυαλιστερό , πώς να το πω, λίγο ψεύτικο. Στα Rhythm n’ Blues βεβαιώθηκα ότι …..ανήκω, ψυχή τε και σώματι, όταν πρωτοείδα στους κινηματογράφους την ταινία “Blues Brothers”. Ο Johnny Lee Hooker και ο Willie Dixon, η μουσική του Mat guitar Merphy και το Steve Crooper είχαν απ ότι φαίνεται αφήσει σπορά στο χαρακτήρα, τον τρόπο ζωής και τον εσωτερικό μου ρυθμό. Δεν θυμάμαι να έχω ξανακούσει πιο ωραίο κομμάτι από το Boom Boom με τον Hooker στο δρόμο !!!!  Βέβαια , έπειτα, ακολούθησε διαφορετική ματιά στα blues στην ιστορία τους, έπεσε αυτό που λέμε, …. πολύ μελέτη.»

Ερ: Έχει τελικά χυθεί πολύ μελάνι για τις ομοιότητες του μπλουζ με το ρεμπέτικο η δική σου γνώμη ποια είναι ;

 Απ : «Κοίτα, εγώ είδα μια προχειρότητα στο ΚΥΤΤΑΡΟ, όταν ο μακαρίτης Luisianna Red μετ’ επιτάσεως των ντόπιων μανατζαρέων, προσπαθούσε να παντρέψει τα Blues με τον Στέλιο το Βαμβακάρη και τα ρεμπέτικα. Εντάξει εντυπωσιακό είναι, πιασάρικο και ίσως αν το αποφασίσουν οι εταιρείες δίσκων και εμπορικό. Εγώ δεν ενθουσιάζομαι. Έχω δει τον θείο μου το Βασιλάρα το Σούκα να παίζει κλαρίνο μαζί με τον Ross  Daily που έπαιζε …..κάτι ινδικά . Όλα γίνονται, όλα παντρεύονται. After all, οι νότες είναι μόνο 7. Γούστα είναι αυτά. Πάντως με ενοχλεί που έγραψε κάποιος μια κοινοτυπία για τα blues και επειδή δεν υπάρχουν πολλές πηγές ή κατάλληλη παιδεία, κάποιοι άλλοι την αναπαράγουν σαν στάμπα σε μπλουζάκι και νομίζουν ότι έτσι αναγορεύονται σε ινστρούχτορες και καθοδηγητές για τις μπάντες των μπλούζ. Το καλό είναι  ότι υπάρχουν πολλές μπάντες μπλούζ, αλλά χάσαμε τα ρεμπετάδικα που είχε τρία σε κάθε τετράγωνο πριν μερικά χρόνια.»

 Ερ :Η μουσική μπορεί να αφυπνίσει τις συνειδήσεις ; 

Απ: «Η παιδεία αφυπνίζει. Η συνείδηση είναι ο ίδιος ο Θεός. Αυτή καθοδηγεί στην ουσία κάθε μας κίνηση στον καθένα ξεχωριστά σαν αποτύπωμα. Οι κατευθύνσεις αντικειμενικά, είναι δύο: Ή είσαι καλός άνθρωπος, ή ….απλώς δεν είσαι. Η μουσική εξημερώνει θηρία λένε, ε σίγουρα κάτι καλό θα προσφέρει και στον άνθρωπο…»

 Ερ : Τι σε ενοχλεί σήμερα περισσότερο στη σύγχρονη νεοελληνική αισθητική πραγματικότητα ; 

Απ: «Δεν ασχολούμαι, δεν γίνομαι ανταγωνιστικός με αυτούς που ιδρώνουν να φαίνονται. Εγώ  είχα τις ευκαιρίες μου και μάλλον επεδίωκα πάντα την διατήρηση της ιδιωτικότητας. Με ενοχλεί να μου υπόσχονται πράγματα που δεν μπορούν να μου δώσουν, ο παππάς την εύνοια του θεού, ο πολιτικός τη θέση εργασίας, ο κακός μουσικός τη διασκέδαση. Με ενοχλεί αφάνταστα η αναξιοκρατία, η έλλειψη ταλέντου, το τσουβάλιασμα και η αφόρητη μετριότητα, η οποία όταν χειροκροτείται κιόλας επειδή είναι βολική, με ανατριχιάζει, με αηδιάζει. Ο καθένας μπορεί να χοροπηδά σαν τα αρκούδι σε κάθε ντέφι που βαράει, εγώ κλείνω τα μάτια μου και τα αυτιά μου όταν αναγκάζομαι να περνώ από αυτά τα μέρη. Εκεί που ζώ εγώ, στον μικρόκοσμο μου όπως λένε κάποιοι, η μουσική δεν είναι πλαστικά ντέφια κι ακούρδιστα τσιφτεντέλια, ποζεριές πάνω στους πάγκους με χαρβαλωμένες κιθάρες και δεκάδες πετάλια στο πάτωμα, οι φίλοι έχουν μόρφωση κι ευγένεια, οι γνωστοί νοιάζονται για τον διπλανό τους που υποφέρει, τα παιδιά μαθαίνουν να αγαπούν τη φύση και να την προστατεύουν. Η μουσική να συνοδεύει τους χτύπους της καρδιάς όχι τα… κλάξον των αυτοκινήτων…» 

Ερ: Η μοναξιά υπάρχει στη ζωή ενός καλλιτέχνη ; υπάρχουν στιγμές που την αναζητά ; 

Απ : « Δεν γνωρίζω στ’ αλήθεια, αν αποζητώ την μοναξιά. Την προτιμώ όμως από τις ανελέητα γλυκανάλατες δημόσιες σχέσεις, τις παρέες με άτομα που δε συμπαθώ ακόμη κι αν μπορούν να μου προσφέρουν υποτίθεται δουλειές ή ξέρω εγώ τι άλλο. Η ηρεμία της ψυχής, η εσωτερική ισορροπία είναι πολύ σπουδαία για να τα βασανίζεις με λάθος επιλογές συμφέροντος συνέχεια. Έχω, λόγω επαγγέλματος ζήσει τις δημόσιες σχέσεις και ξέρω ότι δεν με τιμά να είμαι «όπου γάμος και γιορτή η Βασίλω πρώτη». Δε μ’ ενδιαφέρει. Επίσης ρίχνω άκυρο αμέσως σε ανθρώπους που δεν εκτιμούν την φιλία ή την παρουσία μου. Η σύγκρουση δε με αποθαρρύνει, ούτε καν μ’ ενοχλεί. Προτιμώ να συγκρουστώ παρά να κάνω την πάπια. Γιατί, χειρότερο από τη μοναξιά, είναι να έχεις φίλους τους πάντες, όπου ανάμεσα τους –αναγκαστικά- υπάρχουν και παλιάνθρωποι. Τι ζωή είναι αυτή όπου συνυπάρχεις εθελοντικά , για χάρη δημόσιων σχέσεων, με ψεύτες, συκοφάντες, δολοπλόκους, με παλιανθρώπους;;;; »

Ερ: Ακούγοντας το παρθενική σας δισκογραφική δουλειά "Messing with the blues"(και η οποία μάλιστα έχει εξαντληθεί) παρατηρώ πως δεν είναι ένας δίσκος με καθαρόαιμο blues έχει και τις έντονες ροκ επιρροές του (Mark Knopfler, Eric Clapton, Bruce Springsteen) Μουσικά τι σε απασχολεί τώρα , και αν αυτό θα ήθελες να το μοιραστείς με το κόσμο σε κάποια δισκογραφική δουλειά…… 

Απ: «Ο δίσκος αυτός με τις επιρροές από την «ροκ ηλικία μου», ήταν ένα «ατυχές κέρασμα» από τη δισκογραφική του εργοδότη μου στο ΑΛΤΕΡ τότε, που στην επαγγελματική μου ζωή ως δημοσιογράφος, πλήρωσα πολύ ακριβά, χάνοντας μια καλή μεταγραφή στον Ant1 . Μπήκα χωρίς να το θέλω, σ ένα παιχνίδι τύπου ποδοσφαιρικού και δεν το αντιλήφθηκα εγκαίρως τότε. Ακόμη το πληρώνω. Θέλοντας πιο πολύ να αναδείξω τους φίλους μου μουσικούς, έκανα αυτή τη δουλειά που όσο καλή και ποιοτική να είναι, δεν είναι αυτό που εγώ θέλω να κάνω. Είναι κάτι σαν «μουσικώς εφηβική» αμαρτία ας πούμε. Τώρα με ενδιαφέρει να τελειοποιήσω τον ήχο της μπάντας κι αυτό αρχίζουμε να το πετυχαίνουμε επειδή, πέτυχε η χημεία, επειδή κάνουμε συχνά πρόβες, επειδή οι παίχτες είναι δυνατοί. Αν προκύψει δισκογραφία, τα βήματα θα γίνουν, όχι επιπόλαια, αλλά προσεκτικά… Εδώ είμαστε »

Ερ: Νίκο Τσιαμτσίκα ποια πράγματα σήμερα σε προσφέρουν απόλαυση στη ζωή σου ; 

Απ : «Ευτυχώς παρά τις δυσκολίες, την ανεργία τα πολλά οικονομικά προβλήματα, υπάρχουν πράγματα που βοηθάν να ξεφεύγω. Τα παιδιά μου, να παίζω μουσική μαζί τους, μια βόλτα στο νησί, να φωτογραφίζω πουλιά, να ψάχνω για πετρώματα και βεβαίως να παίζω τα Blues με την μπάντα.»

Ερ: Αν είχες τη δυνατότητα να άλλαζες κάτι από το παρελθόν σου ποιο θα ήταν αυτό ; 

Απ: «Θα έκανα περισσότερη οικονομία. Στα πάντα. Θα ήθελα να είχα φροντίσει να εξαρτώμαι όσο το δυνατόν λιγότερο από υλικά πράγματα.» 

Ερ:  Αν σου δινόταν η ευκαιρία να ανοίξετε τη συναυλία κάποιου μεγάλου καλλιτέχνη των blues , ποιος θα ήθελες να ήταν αυτός ; 

Απ:  « Θα ήθελα να βρίσκομαι δίπλα σας στο Legend’s με τον Buddy Guy, σ’ αυτή την ωραία φωτογραφία  που σας έχω δει μαζί στο club του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη στο Chicago . Όνειρα….» 

Ερ:  Στη Ανατολική Μακεδονία και Θράκη δεν έχετε πραγματοποιήσει κάποια ζωντανή εμφάνιση να περιμένουμε κάτι προσεχώς ;

Απ : «Αν βοηθήσετε κι εσείς όλα γίνονται. Θα ήταν χαρά μας.» 

Νίκο Τσιαμτσίκα να σε ευχαριστήσω για το πολύτιμο χρόνο που διέθεσες για να συνομιλήσουμε και να ευχηθούμε κάθε επιτυχία σε σένα και το συγκρότημα σου.

Κι εγώ Στάθη σ’ ευχαριστώ  πολύ για τη συνομιλία που είχαμε 

*  O  Στάθης  Χαρπαντίδης  συνομίλησε με τον Νίκο  Τσιαμτσίκα

Βασίλης Μάρκος (των Tubescreamers) : « Σήμερα που η δισκογραφία έχει πεθάνει ,το internet και τα social media είναι το μέλλον της μουσικής βιομηχανίας »

 

Οι «Tubescreamers»  είναι μια blues-rock μπάντα που δημιουργήθηκε το 2006, από τον Βασίλη Μάρκο, στην Ιερισσό της Χαλκιδικής. Από ιδρύσεως της, οι «Tubescreamers», είναι μια μπάντα που της αρέσει να γυρνά από πόλη σε πόλη, κάνοντας ζωντανές εμφανίσεις, που δεν αφήνουν τους λάτρεις του είδους ασυγκίνητους. Έτσι, έκτοτε και έχοντας κάνει πάνω από ογδόντα ζωντανές εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη, Χαλκιδική, Καβάλα, Θάσο, Καστοριά και Αθήνα, έφτασαν στο 2011 όταν και κυκλοφόρησε από ανεξάρτητη παραγωγή ο πρώτος ομώνυμος δίσκος τους. Tο 2013   κυκλοφορούν την   δεύτερη δουλειά τους “The reply”.   Η πρώτη  τους δισκογραφική δουλειά  "Tubescreamers" απέσπασε πολύ καλές κριτικές από λάτρεις της Blues-Rock σκηνής αλλά και από έγκριτα blues περιοδικά της Αμερικής  όπως το  Blues Review .  Οι  "Tubescreamers"  έχουν μοιραστεί τη σκηνή με άλλους  σημαντικούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα  της blues σκηνής όπως ο  Michael Dotson ( Magic Slim) ,  οι  «Blues Wire» , οι Nick and the backbone, ο Dimitris Ioannou  κα .  Ο λόγος λοιπόν στον κιθαρίστα και ιδρυτή του συγκροτήματος  Βασίλη Μάρκο .

                          Η ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ 

EΡ :  Πως γνωριστήκατε και φτιάξατε το συγκρότημα , πόσα χρόνια είστε μαζί;

ΑΠ:  Oι “Tubescreamers”  δημιουργήθηκαν το 2006.Με κάποια μέλη της μπάντας υπάρχει μια πολύ παλιά φιλία. Με λίγα λόγια μεγαλώσαμε μαζί. Με κάποια άλλα μέλη η γνωριμία έγινε αργότερα. Μη ξεχνάμε ότι έχουν αλλάξει αρκετά μέλη της μπάντας μέχρι τώρα. Ο λόγος που έγινε η μπάντα είναι η κοινή αγάπη όλων μας για τη μουσική γενικά

ΕΡ :  Ποιες είναι οι  δυσκολίες  που αντιμετωπίζει  μία rock μπάντα από την επαρχία (όλα τα μέλη του συγκροτήματος ζουν και εργάζονται  στην Ιερισσό)

ΑΠ: Οι δυσκολίες είναι πολλές. Να αναφέρω κάποια παραδείγματα. Δεν υπάρχουν σκηνές όπου μπορείς να παίξεις τη μουσική σου ή ότι το κοινό είναι πολύ μικρότερο από ότι στις πόλεις. Επίσης στη δική μας περίπτωση ( δεν μένουν όλοι στην Ιερισσό όπως ανέφερες) είναι η απόσταση. Δεν μένουν όλα τα μέλη στο ίδιο μέρος με αποτέλεσμα να δυσκολεύει και άλλο η κατάσταση. Όλα ξεπερνιούνται όμως όταν πραγματικά αγαπάς αυτό που κάνεις.

ΕΡ :   Ποιές οι επιρροές της μπάντας και ποιοι καλλιτέχνες έχουν  καθορίσει τον ήχο της ;

ΑΠ: Οι επιρροές μας είναι διάφορες. Ξεκινάμε από τους παλιούς bluesmen όπως Μuddy Waters - Johnny Winter - Robert Johnson .Μετά περνάμε σε πιο ιστορικά ονόματα   Jimi Hendrix - ZZtop - Stevie Ray Vaughan και καταλήγουμε σε πιο καινούριους όπως Joe Bonamassa -Lance lopez. Γενικά αυτή η ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί σε 2-3 σειρές. Θα μπορούσα να γράφω μέρες σχετικά με αυτούς που μας έχουν επηρεάσει. Πάντως σκοπός της μπάντας ήταν και είναι να έχει το δικό της ήχο μέσα από ένα φίλτρο που θα συμπεριλαμβάνει τα παραπάνω που ανέφερα.

ΕΡ:  Η οικονομική κρίση  σίγουρα  έχει επηρεάσει τη  μουσική βιομηχανία  και τις ζωντανές εμφανίσεις των συγκροτημάτων , που βλέπεις να οδηγεί το πράγμα;

ΑΠ: Από ότι δείχνουν τα πράγματα όλα αυτά έχουν συμβάλει ώστε να μειωθούν οι εμφανίσεις των συγκροτημάτων λόγω εξόδων κλπ. Επίσης ένα ακόμη πρόβλημα που έρχεται να προστεθεί στα ήδη υπάρχοντα είναι η αλλαγή της νομοθεσίας σχετικά με την υποχρεωτική ασφάλιση των μουσικών και τα πολύ μεγάλα πρόστιμα. Αυτό λειτουργεί αποτρεπτικά για τις νέες μπάντες που θέλουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους κάπου. Δεν γίνεται όλοι όσοι ασχολούνται με τη μουσική να ζούνε από αυτό. Άλλοι απλά το κάνουν από χόμπι και μεράκι. Βέβαια θα μου πεις ότι αυτό μπορεί να είναι και καλό γιατί ξεχωρίζουν οι επαγγελματίες από τους ερασιτέχνες. Να μην ξεχνάμε όμως ότι όλοι οι επαγγελματίες ξεκίνησαν σαν ερασιτέχνες.

ΕΡ:   Ακούγοντας την τελευταία σας δισκογραφική δουλειά  «The Reply» διαπιστώνω μια μεταστροφή  του ήχου σας στις πιο αρχέγονες μορφές του blues ,  ο ήχος του  αμερικανικού νότου  είναι διάσπαρτος στα περισσότερα τραγούδια σας , σκέπτεστε να στραφείτε ολοκληρωτικά στη blues σκηνή  ;

ΑΠ : Πάντα μας άρεζε να ηλεκτρίζουμε τα κομμάτια τα οποία παίζουμε .Μην ξεχνάμε ότι και το Southern rock όπως και το rock είναι χτισμένα πάνω στα blues. Δεν το αποκλείω ότι κάποτε μπορεί να στραφούμε ολοκληρωτικά στα blues. Αυτή τη στιγμή όμως μας αρέσει να βάζουμε και πιο southern πινελιές στα τραγούδια μας. Συνδυάζοντας τα δυο είδη. Κάποτε μιλούσα με έναν φίλο γνώστη της μουσικής και τον ρώτησα πώς του ακούγεται το είδος που παίζουμε. Μου απάντησε Rocking southern blues. Νομίζω τα είπε όλα σε 3 λέξεις !!!!

ΕΡ: Ποιους καλλιτέχνες του blues  είχες για πρότυπα όταν ξεκινούσες τη μουσική  σου πορεία ;

ΑΠ : Ο πρώτος δίσκος blues που άκουσα ήταν μία επιλογή του Muddy Waters . Μετά από καιρό μου είχε κάνει δώρο ένας φίλος μία κασέτα με κομμάτια του Stevie Ray Vaughan . Μετά από το σοκ που έπαθα άρχισα να ψάχνομαι με το είδος και να ανακαλύπτω καινούριους καλλιτέχνες blues.

ΕΡ:   Τo  internet και τα  social media πόσο βοηθούν σήμερα ένα  συγκρότημα ;

ΑΠ: Νομίζω ότι το internet και τα social media σήμερα είναι το σημαντικότερο βοήθημα για ένα συγκρότημα. Μπορείς να παρουσιάσεις τη δουλειά σου σε παγκόσμια εμβέλεια ανέξοδα και χωρίς κόπο όπως επίσης και να γνωρίσεις άτομα τα οποία θα μπορέσουν να σε βοηθήσουν σαν καλλιτέχνη .Σήμερα που η δισκογραφία έχει πεθάνει για τους πολλούς ,το internet και τα social media είναι το μέλλον της μουσικής βιομηχανίας. Δεν γνωρίζω κάποιον καλλιτέχνη μεγάλο ή μικρό που να μην τα χρησιμοποιεί.

ΕΡ:  Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή  των Tubescreamers μέχρι σήμερα

ΑΠ: Νομίζω η καλύτερη στιγμή των “Tubescreamers”  είναι η κυκλοφορία των 2 δίσκων οι οποίοι έγιναν εξ ολοκλήρου από εμάς .

ΕΡ:   Μουσικά τι σε απασχολεί τώρα; Θα  υπάρξει επόμενο δισκογραφικό βήμα για τους “Tubescreamers”  ;

ΑΠ: Αυτή τη στιγμή έχω στα σκαριά κάποια κομμάτια καινούρια τα οποία θα συμπεριληφθούν στην επόμενη δουλειά των “Tubescreamers” . Ακόμη όμως δεν έχω αποφασίσει αν θα είναι ολόκληρος δίσκος ή αν θα είναι single με 2-3 κομμάτια. Σας το κρατάμε για έκπληξη

ΕΡ:  Θα ήθελα να σημειώσω εδώ πως ο τραγουδιστής του συγκροτήματος  είναι  Καβαλιώτης  και πρόκειται για τον  Αλέξανδρο  Αντωνιάδη  μια μεγάλη φωνή  

ΑΠ : Ναι έχεις δίκιο. Ο  τραγουδιστής όπως και μπασίστας μας  ο Σταύρος Σκαρλάτος  είναι από την Καβάλα .

ΕΡ :   Μίλησε μας για το νέο μέλος του συγκροτήματος σας τον Γερμανό που παίζει πλήκτρα γιατί έχει ενδιαφέρον η ιστορία  του  

ΑΠ : Ο John είναι το νεότερο μέλος της μπάντας αλλά ο μεγαλύτερος σε ηλικία.  Εγκαταστάθηκε μόνιμα στην  Ελλάδα πριν από μερικά χρόνια γιατί του άρεσε πάρα πολύ η χώρα  μας . Στην Γερμανία έπαιζε σε διάφορες μπάντες πιάνο και organ. Τον πρώτο καιρό είχε έρθει σε κάποια live μας τα οποία του άρεσαν. Μας ζήτησε μία μέρα να παίξει μαζί μας σε μία πρόβα. Η μία πρόβα έγιναν δυο  και σήμερα βρίσκεται στη θέση που ξέρουμε σαν πιανίστας της μπάντας.

 ΕΡ :   Ποια πράγματα σου προσφέρουν απόλαυση στον ελεύθερο χρόνο σου όταν δεν ασχολείσαι με τη μουσική ;

ΑΠ  : Μου αρέσει να περνάω όσο χρόνο ελεύθερο έχω με την κόρη μου αλλά και με τους φίλους μου.

ΕΡ :  Πώς θα ήθελες  να δεις  τους   “Tubescreamers”   στο μέλλον;

ΑΠ : Ενωμένους. Να υπάρχουμε ακόμη σαν μπάντα αλλά κυρίως να έχουμε λόγω ύπαρξης σαν μπάντα. Να μην σβήσει  αυτό το πάθος για τη μουσική και η (παιδικότητα) που έχουμε μέσα μας.

ΕΡ :   Στις 24  Οκτωβρίου σας υποδεχόμαστε στη Καβάλα  στο café  “Nouvelle Vague” τι θα ακούσουμε αυτή τη φορά ;

ΑΠ : Το playlist θα περιλαμβάνει 2 parts. Το πρώτο θα είναι με δικά μας κομμάτια από τους 2 δίσκους μας, και το δεύτερο με γνωστές blues rock διασκευές. Είμαι σίγουρος ότι οι λάτρεις του είδους θα μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι.

  Βασίλη Μάρκο   να σε ευχαριστήσω  για τη συνομιλία που είχαμε  και να ευχηθώ καλή επιτυχία στα επόμενα σχέδια  σας

Εγώ σας ευχαριστώ και εύχομαι καλή συνέχεια σε ότι κάνετε

* Ο   Στάθης  Χαρπαντίδης  συνομίλησε  με τον  κιθαρίστα Βασίλη Μάρκο των  «Tubescreamers»