ΛΟΝΔΙΝΟ : Η "Εκάβη" της Βανέσας Ρέντγκρεηβ από το Ρόουγιαλ Σαίξπηρ Κόμπανι

Το όνομα της Βανέσας Ρέντγκρεηβ αποτελεί οπωσδήποτε ένα μεγάλο κράχτη για τη παράσταση του Τόνι Χάρισσον  που ανέβηκε από το Ρόουγιαλ Σέξπηρ Κόμπανι της Αγγλίας για αρκετές παραστάσεις στο Albery  Theatre του Λονδίνου . Βέβαια η παράσταση αυτή μπορεί να επαινέθηκε για την ανανεωμένη και σχετική φρέσκια μετάφραση του Τόνι Χάρισσον  ο οποίος είναι  σκηνοθέτης της επίσης αλλά ωστόσο επικρίθηκε για την σκηνοθετική ματιά του και τις υποκριτικές ικανότητες των ηθοποιών . Η Βανέσα Ρέντγκρεηβ γράφτηκε χαρακτηριστικά στον Αγγλικό τύπο  είναι απίθανο αν κατάλαβε το βάρος των λέξεων που εκστομίζει , η Ρεντγκρέηβ πρωταγωνιστεί στο ρόλο της Εκάβης του Ευριπίδη και προσπαθεί να αποδώσει το ρόλο της με συγκρατημένο συναίσθημα και έλλειψη κλαυθμών και οδυρμών , η Εκάβη είναι εκπέσουσα βασίλισσα  η οποία σχεδιάζει μεθοδικά την εκδίκηση της , ενώ η ίδια προσπαθεί να παραπέμψει και να συσχετίσει την αρχαία τραγωδία με σύγχρονες καταστάσεις της διεθνούς  πολιτικής  δεν είναι τυχαίο ότι επισημάνθηκαν λόγια που είχαν απόλυτη σχέση με τον πόλεμο στο Ιράκ και αλλά σύγχρονα γεγονότα .    Είδαμε την παράσταση αυτή στο Λονδίνο στο Albery Theatre  ακριβώς για το ότι είχαμε μια μεγάλη περιέργεια να δούμε την μεγάλη ηθοποιό να υποδύεται τον τόσο αυτό δύσκολο ρόλο και να δούμε πως οι Άγγλοι αντιλαμβάνονται τον αρχαίο χορό και την αρχαία τραγωδία. Η μουσική στην παράσταση της Αγγλίας ζωντανή , ο χορός σε ορισμένα σημεία ήταν κοντά στο πνεύμα της αρχαίας τραγωδίας ενώ σε άλλα είχαν μελοποιηθεί τα χορικά σαν σύγχρονα τραγούδια της εποχής , ενώ οι άνδρες ηθοποιοί απείχαν αρκετά από το βάρος των αρχαίων τραγωδών και ήταν πιο κοντά σε μια Αγγλοσαξονική αντίληψη του δράματος που δεν είχε καμία σχέση με το αρχαίο Ελληνικό θέατρο. Η παράσταση αυτή  μεταφέρθηκε  και στη χώρα μας  την επόμενη χρονιά  στο νέο Υπαίθριο θέατρο του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού  Κέντρου Δελφών.

                                                

Συνέντευξη με τον ηθοποιό Νικήτα Τσακίρογλου

H  πορεία του :  Ο Νικήτας Τσακίρογλου αναδείχθηκε ως ηθοποιός του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος του οποίου βασικό στέλεχος διετέλεσε για πολλά χρόνια . Στη συνέχεια  η μεγάλη του καριέρα άρχισε σε ρόλους ρεπερτορίου στο Εθνικό Θέατρο Ελλάδος όπου παρέμεινε ως στέλεχος του για αρκετά χρόνια και ενσάρκωσε πάρα πολλούς ρόλους  μεγάλου ρεπερτορίου  από  αρχαίο δράμα και κλασσικά έργα μέχρι και έργα της σύγχρονης δραματουργίας του 20ου αιώνα . Πρωταγωνίστησε κοντά σε μεγάλους ηθοποιούς όπως τον  Αλέξη Μινωτή ,τη Μαίρη Αρώνη , την Ελένη Χατζηαργύρη, τον Θάνο Κωτσόπουλο, και την Κατίνα Παξινού , ο ίδιος αποχώρησε από το Εθνικό Θέατρο μετά από αρκετά χρόνια  παραμονής και  στη συνέχεια  έπαιξε με θιάσους που δημιούργησε ο ίδιος  με άλλους πρωταγωνιστές του  ελληνικού θεάτρου . Και στο ελεύθερο θέατρο επεδίωξε να ανεβάζει έργα   που ανήκαν στο ποιοτικό ρεπερτόριο  και είχαν κάτι να πουν στο κοινό , ποτέ δεν έκανε παραχωρήσεις στην εύκολη εμπορικότητα   και στη  χαμηλή ποιότητα για αυτό και οι επιλογές του όλες χαρακτηρίζονται από την σταθερή εμμονή σε αυτό πού λέγεται ποιοτικό ρεπερτόριο .  Το 1997  ίδρυσε την Πολιτιστική Εταιρεία "Επιλογή", ενώ υπήρξε  καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος   μέχρι το 2009  που παραιτήθηκε . Είναι   παντρεμένος εδώ και 46 χρόνια με την ηθοποιό  Χρυσούλα Διαβάτη κι έχουν αποκτήσει μια κόρη και δύο εγγόνια

                                     Η   ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Κύριε Τσακίρογλου θα υπερβάλαμε αν λέγαμε ότι το θέατρο είναι η πρώτη σας και παντοτινή αγάπη;

 Πράγματι το θέατρο είναι η μεγάλη μου αγάπη όπως είπατε και εσείς γιατί είναι κάτι ζωντανό  βέβαια και ο κινηματογράφος και η τηλεόραση αλλά μεσολαβεί το γυαλί που λένε ….. μεσολαβεί η οθόνη ενώ στο θέατρο έχουμε μια ζωντανή επικοινωνία με το κοινό και  υπάρχει  ένα άμεσο πάρε-δώσε .

Υπήρξατε για χρόνια στέλεχος των κρατικών θεάτρων γιατί αποχωρήσατε και επιλέξατε το ελεύθερο θέατρο

Από την στιγμή που τα κρατικά θέατρα δεν μου έδιναν αυτό που θα ήθελα γιατί υπάρχει μια κρίση , μια κρίση βαθύτερη που εκφράζεται μέσα από το θέατρο και ιδιαίτερα μέσα από τα κρατικά θέατρα κρίσης ρεπερτορίου κρίσης ανθρώπων που τα κατευθύνουν, ελπίζω στο μέλλον ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα για να μπορέσω να επανέλθω στα κρατικά θέατρα  που μέσα εκεί υπάρχουν τα όνειρα μου .

Έχετε παίξει   σπουδαίους  ρόλους  από το κλασσικό ρεπερτόριο ποιοι από αυτούς σας γοήτευσαν  και ποιους θα θέλατε να παίξετε από αυτούς που δεν έχετε παίξει ;

 Για μένα σημαντικά πράγματα που έχω κάνει στο χώρο της Αρχαίας τραγωδίας  που είναι η μεγάλη μου λατρεία και που θα ήθελα με μεγαλύτερη πίστη να την υπηρετήσω  είναι ο Ορέστης του Ευριπίδη που έχω κάνει σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σεβαστίκογλου και ο Οιδίπους Τύραννος που έχει  παιχθεί και στην Καβάλα στην αγαπημένη μου αυτή πόλη  που την επισκεπτόμουνα κάθε χρόνο όταν βρισκόμουνα στο Κρατικό θέατρο Βορείου  Ελλάδος  και την είχα τότε επισκεφθεί με το Εθνικό Θέατρο  σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη είναι μια παράσταση και ένας ρόλος που με έχει αγγίξει βαθιά.

Πως κρίνεται σήμερα το επίπεδο του ελληνικού θεατρικού έργου;

Νομίζω ότι είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο η κρίσης  του συγγραφικού έργου γύρω από το θέατρο πιστεύω ότι την μερίδα του λέοντος την έχει πάρει η τηλεόραση και λόγω θα έλεγα οικονομικών θεμάτων που αντιμετωπίζουν οι συγγραφείς έχουν «δώσει» τις δυνάμεις τους  σε αυτό που λέγετε τηλεόραση  και έτσι το θέατρο περνάει μια κρίση όσον αφορά το έργο πολύ περισσότερο το ελληνικό έργο που κάποια στιγμή υπήρχε μια άνθιση από σπουδαίους συγγραφείς όπως ήταν ο Κεχαίδης ο Σκούρτης ο Μουρσελάς  και άλλοι πολλοί που σταματήσανε να γράφουνε και που με χαρά εμείς οι ηθοποιοί και γενικά το θέατρο θα τους περιμένουμε για να τους υπηρετήσουμε  και για να ξανανεβάσουμε τα έργα τους

Πιστεύετε  πως συμβιβάζεται η εμπορικότητα και η ποιότητα στο θέατρο ;

Ναι νομίζω ότι παρά πολλές φορές συμβιβάζεται όταν υπάρχει και το κοινό   ,αυτή τη χρόνια θεωρώ πως  ο κόσμος τραβήχτηκε από το εμπορικό θέατρο το κακώς εννοούμενο εμπορικό θέατρο που προσδίδει μόνο το εύκολο γέλιο ή την εύκολη διασκέδαση και θέλησε να ακολουθήσει  παραστάσεις που του έδιναν κάτι περισσότερο από αυτό που θα το λέγαμε εύκολο …. την εύκολη διασκέδαση

 Διαβάζετε πάντα τις κριτικές που γράφονται για την δουλεία σας;

Βεβαίως γιατί  όπως με ενδιαφέρει η γνώμη του κοινού  με ενδιαφέρει  και η γνώμη ενός κριτικού  που υποτίθεται είναι περισσότερο ειδήμων γύρω από το θέατρο , μερικές φορές συμφωνώ  άλλες φορές δεν συμφωνώ  πάντοτε έχοντας υπόψιν μου τα ερωτηματικά που αφήνει η δουλειά μας ξέρουμε ότι η επιτυχία για μας πάντοτε δεν είναι ούτε το ταμείο  ούτε ακόμα και οι καλές κριτικές ,την επιτυχία θέλουμε πρώτα να την ξέρουμε εμείς να μιλήσει μέσα  στο σώμα μας μέσα στο είναι μας και στο μυαλό μας και πιστεύω  ότι οι κριτικές μπορούν να μας βοηθήσουν από την άλλη μεριά εάν είναι εμπεριστατωμένες και γνήσιες , να μας βοηθήσουν ώστε να καλυτερέψουμε τον εαυτό μας και το παίξιμο μας

Όταν ρώτησαν το Ζυλ Ντασέν  τι είναι αυτό που κάνει έναν ηθοποιό θαυμάσιο απάντησε ότι πρέπει να έχει προσωπικότητα θάρρος και λίγη κουλτούρα εσείς τι πιστεύετε ;

Νομίζω πρέπει να τα έχει όλα αυτά πρέπει να διαθέτει μια πνευματικότητα και από την άλλη μεριά πρέπει να είναι ανοιχτός , πρέπει να έχει μια εσωτερική ελευθέρια ώστε σε κάθε πρόταση του σκηνοθέτη  ή με αφορμή το  έργο  ή και των συνάδελφων να μπορεί να εντάσσεται πάντοτε  σε ένα καινούργιο παιχνίδι που στήνεται επάνω στη σκηνή. Με αυτό τον τρόπο θέλω να πω  ότι πρέπει να έχει ακονίσει τα προσόντα του πρέπει να είναι έτοιμος και σαν παρουσία αλλά και από πλευράς δουλειάς  ώστε να αντιμετωπίζει κάθε φορά καινούργιες προτάσεις σκηνοθετικές και με αυτό τον τρόπο  πρέπει  πάντοτε να είναι ανοιχτός πρέπει να υπάρχει όπως είπα και πριν μια εσωτερική ελευθέρια

Ποιος ήταν ο πιο σημαντικός άνθρωπος που γνωρίσατε στην θεατρική σας πορεία ;

Είχα την ευτυχία να συναντήσω σημαντικούς ανθρώπους και πιστεύω ότι θα συναντήσω και στο μέλλον , πρέπει να πω ότι για μένα ένας σημαντικός άνθρωπος στο ξεκίνημα μου ήταν ο Σωκράτης Καραντινός  που τον γνώρισε η  Βόρεια  Ελλάδα και προσέφερε τόσα πολλά στην πολιτιστική αγωγή του Βορειελλαδίτικου χώρου . Ο Σωκράτης Καραντινός μου έδωσε και τις ηθικές δυνάμεις αλλά και την πυξίδα να προχωρήσω σωστά στο θέατρο και από κει και πέρα να επιδιώκω να γνωρίζω σημαντικούς ανθρώπους όπως ήταν ο Κάρολος Κουν ,ο Αλέξης Μινωτής ,όπως είναι ο Σπύρος Ευαγγελάτος ,όπως είναι ο Γιώργος Σεβαστίκογλου , και ο Γιώργος Μηχαηλίδης

Αλήθεια στο κινηματογραφικό παιχνίδι πως μπήκατε ;

Γυρίζοντας από την Θεσσαλονίκη όπου έμεινα έξη χρόνια είχα αποκοπεί από όλη αυτήν την υπόθεση του ελληνικού  εμπορικού κινηματογράφου που τότε «έπνεε τα λοίσθια» , η πρώτη μου ταινία που έκανα ήταν με τον Νίκο Παναγιωτόπουλο «Στα χρώματα της Ίριδος», με αυτόν το τρόπο  «βαφτίσθηκα» στον νέο ελληνικό κινηματογράφο ,είχα τη τύχη να βρεθώ δίπλα σε σημαντικούς ανθρώπους  όπως ήταν ο Αγγελόπουλος εκείνη την εποχή ο Παναγιωτόπουλος ο Βούλγαρης που δημιούργησαν μια καινούργια δύναμη στον ελληνικό κινηματογράφο και μια καινούργια παρουσία . Έγινα αμέσως φίλος του νέου ελληνικού κινηματογράφου , και να σου πω κάτι  θεωρώ  ότι είναι πραγματικά θυσία το να κανείς  μια ελληνική ταινία είναι μεγάλα τα οικονομικά βάρη και δυστυχώς απευθύνονται σε λίγο κόσμο .

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος του θεάτρου σε μια τέτοια  δύσκολη εποχή όπως η σημερινή ;

Νομίζω το θέατρο σαν ζωντανός οργανισμός  μπορεί να παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο ιδιαίτερα στο θέμα της γλώσσας μας και βεβαίως πολύ περισσότερο στο χώρο της Αρχαίας τραγωδίας κάτι που έχουμε κληρονομήσει και που πρέπει να το διαφυλάξουμε . Νομίζω αυτή την εποχή που θέλουμε να έχουμε μια παρουσία στο χώρο της Ευρώπης πρέπει να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις και η πολιτεία αλλά και εμείς που βρισκόμαστε στο χώρο της τέχνης  ώστε να κρατήσουμε την πολιτιστική μας ταυτότητα  , νομίζω ότι το θέατρο έχει χρέος και πρέπει και από την πολιτεία να υποστηριχθεί αλλά και από εμάς ώστε να δίνουμε την παρουσία μας  σε κάτι που έχουμε κληρονομήσει στο χώρο  του πνεύματος από τους προγονούς μας και νομίζω ότι με αυτό μπορούμε να στηρίξουμε και να υποστηρίξουμε την Ελλάδα στο χώρο της Ευρώπης

 Οι δεσμοί σας ποιοι είναι με την Καβάλα ;

Ειλικρινά νοιώθω μεγάλη συγκίνηση όταν γυρίζω στο παρελθόν που για μένα πάντοτε θα είναι παρών δηλαδή την Καβάλα την γνώρισα σε πολύ ωραίες στιγμές εκεί πρέπει να σας πω ότι έχω γνωρίσει την γυναίκα μου την Χρυσούλα Διαβάτη , θέλω λοιπόν να πω ότι υπάρχουν και συναισθηματικοί δεσμοί  αλλά και ένας αγώνας μέσα στο θέατρο των Φιλίππων και της Θάσου ένας  αγώνας τότε νεανικός που το κοινό της Θεσσαλονίκης και της Καβάλας πολύ περισσότερο με βοηθούσε έτσι ώστε να προχωρήσω στη τέχνη μου ,θέλω να στείλω ένα μήνυμα αγάπης στην Καβάλα θέλω να παραμείνει όμορφη  έτσι όπως την είχα γνωρίσει με την ωραία της θάλασσα με τα στενά σοκάκια της και την παλιά πόλη  όπου έκανα βόλτες , και ένα ακόμη μήνυμα να μένει πολύ κοντά στο θέατρο  γιατί θεωρώ ότι είναι μια πόλη που μπορεί να υποστηρίξει παρά πολύ το θέατρο γιατί το θέατρο της ανήκει είναι δημιουργός του θεάτρου στο χώρο  της Βόρειας Ελλάδας 

Σας ευχαριστούμε πολύ για την συνομιλία που είχαμε κ. Τσακίρογλου

Κι εγώ σας ευχαριστώ και στέλνω την αγάπη μου στην Καβάλα ……. 

 

                                                      στάθης .ι.χαρπαντίδης 

 

 

                                                  

Όταν συνάντησα την Τζέιν Φόντα στο Broadway τον Μάρτιο του 2009

Ύστερα από 46 ολόκληρα χρόνια απουσίας η Τζέιν Φόντα ξαναγύρισε στο Μπρόντγουεϊ . Η 70χρονη πλέον αγαπημένη ηθοποιός επέστρεψε στο σανίδι και πρωταγωνιστεί στο καινούριο θεατρικό έργο «33 παραλλαγές», που έχει γράψει και σκηνοθετεί ο Μόουζες Κάουφμαν. Στο έργο αυτό ο συγγραφέας περιγράφει την εμμονή που είχε ο Μπετόβεν με ένα συνηθισμένο βαλς και τις προσπάθειες της Τζέιν Φόντα, που υποδύεται μια σύγχρονη μουσικολόγο, να ανακαλύψει τις ρίζες αυτής της μανίας. Η ηθοποιός δηλώνει ενθουσιασμένη για την επιστροφή και την συμμετοχή της στην παράσταση αυτή , η οποία παίζεται με αξιομνημόνευτη επιτυχία στο ιστορικό θέατρο «Ευγένιος Ο΄Νηλ» . Η 70χρονη ηθοποιός έκανε το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ το 1960 με το έργο «Ήταν ένα μικρό κορίτσι» (There Was a Little Girl) , που της χάρισε την υποψηφιότητα για το βραβείο Τόνι (το αντίστοιχο θεατρικό Όσκαρ) . Η τελευταία της εμφάνιση στο Μπρόντγουεϊ ήταν το 1963 με το δράμα «Strange Interlude» . Τα χρόνια της απουσίας της από το θεατρικό σανίδι, η Τζέιν Φόντα κέρδισε δυο όσκαρ για τις ταινίες «Η Εξαφάνιση» και ο «Γυρισμός», έκανε περισσότερα από 20 βίντεο με ασκήσεις γυμναστικής, ενώ έγραψε και την αυτοβιογραφία της η οποία έγινε Best Seller. Η επιστροφή της Τζέιν Φόντα στο Μπρόντγουεϊ μοιάζει να είναι σημαδιακή, καθώς λόγω της οικονομικής κρίσης πολλές φιλόδοξες παραστάσεις ετοιμάζονται να κατεβάσουν αυλαία τις προσεχείς ημέρες λόγω της χαμηλής προσέλευσης του κόσμου . Μετά το τέλος της παράστασης η Τζέιν Φόντα χωρίς κανένα ίχνος βεντετισμού συνάντησε τους θαυμαστές της ,συνομίλησε μαζί τους και υπέγραψε αυτόγραφα σε όλους. Τα παρακάτω φωτογραφικά στιγμιότυπα είναι από την συνάντηση αυτή (Νew York -Broadway , Μάρτιος 2009)