Οι “Paradise Lost” sold out στο Principal Club Theater της Θεσσαλονίκης {9 Δεκέμβριου 2023}

Ούτε ένα εξάμηνο δεν πέρασε από  την εμφάνισή τους στην Κρήτη και το αγαπημένο Βρετανικό συγκρότημα  ήρθε στη Θεσσαλονίκη αυτήν τη φορά, στα πλαίσια της «Embers of Europe» περιοδείας τους αλλά παράλληλα γιορτάζοντας και τα 30 χρόνια  από την κυκλοφορία του επικού άλμπουμ  «Icon» . Οι «Paradise Lost»  μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες του gothic metal και πιο δυνατοί από ποτέ, ανέβηκαν στη σκηνή υπό τους ήχους του ορχηστρικού  “Deus Misereatur” και γρήγορα  ξεσήκωσαν το πλήθος που γέμισε ασφυκτικά το  χώρο με το επικό  «Embers Fire» , βέβαια η σημερινή βραδιά ήταν ξεχωριστή για κάθε θαυμαστή του συγκροτήματος , αφού για πρώτη φορά ακούσαμε ολόκληρο το ιστορικό τους άλμπουμ  «Icon» με τραγουδάρες  όπως το μελωδικό τους αριστούργημα “Remembrance” , το συντριπτικό αλλά και λυπηρό  “Joys of the Emptiness” , το “Dying Freedom” που μας ξεσήκωσε με τον  groovy, χορευτικό ρυθμό του , στο “Forging Sympathy” έλαμψε με την ερμηνεία του ο κιθαρίστας Aaron Aedy και το  “Widow” . Ατμοσφαιρικοί και οργιώδεις οι «Paradise Lost»  συνέχισαν  την extreme metal βραδιά , ξετυλίγοντας μια προς μια τις gothic δημιουργίες τους , με εντυπωσίασε βέβαια που το κοινό σιγοψιθύριζε σε κάθε τραγούδι τους  σκοτεινούς στίχους τους!!! Ένας από τους μεγαλύτερους ύμνους του συγκροτήματος το “True Belief” έκανε πολλούς μέσα στο πλήθος να σηκώνουν τις γροθιές τους  και να τραγουδήσουν με την καρδιά τους αυτό το τραγούδι ,  ήταν προφανές ότι υπήρχε πολύ συναισθήματα στην αίθουσα του «Μύλου» . Το encore αποτελούνταν από μερικές ακόμη κλασικές επιτυχίες του συγκροτήματος  όπως το “Pity The Sadness”  το “No Hope In Sight”  το “Ghosts” ,  αλλά και το αδικημένο  «Sweetness» που ακούγεται πλέον πολύ σπάνια στις ζωντανές τους εμφανίσεις.  

P.S : Είναι εντυπωσιακό ότι μετά από τόσα χρόνια και τόσες κυκλοφορίες οι “Paradise Lost” βρίσκουν τον τρόπο να μπολιάζουν τη μουσική τους με φρέσκα στοιχεία και να μας δίνουν τόσο σημαντικά τραγούδια. Να σημειώσω τέλος πως η σύνθεσή τους έχει παραμείνει αξιοσημείωτα ανθεκτική για μια τόσο μακρόβια μπάντα. Αποτελείται από τον τραγουδιστή Nick Holmes, τους κιθαρίστες Greg Mackintosh και Aaron Aedy, τον μπασίστα Steve Edmondson και τον Guido Zima, την νέα άφιξη στα ντραμς.

 

Τα καλά αισθήματα βρήκαν στέγη στο «Παλιό Ωδείο»

Η στήλη του θεάματος διατηρεί εδώ και χρόνια την αυτάρκειά της και για έναν επί πλέον λόγο . Να βοηθήσει τις παραπαίουσες αίθουσες προβολής και  ψυχαγωγίας να αντέξουν στον χρόνο , την ανελέητη φθορά των ανθρώπων της πόλης  και την καταστροφή του κοινωνικού της πυρήνα . Η στήλη του σινεμά είναι στο πλευρό  του κινηματογράφου Απόλλωνα  και μόνο για να  διατηρηθεί σε λειτουργία μια εστία φωτός και πολιτισμού , αφού το σινεμά είναι αδιαφιλονίκητα το κυρίαρχο μέσο μηνυμάτων  των ρευμάτων του κόσμου . Χάρηκα επίσης για την έναρξη εργασιών του Δημοτικού Θεάτρου Καβάλας επειδή είναι η αφορμή για να μην καταρρεύσει  το «Παλλάς» , μια αίθουσα με θεατρική δομή  και αυτοτέλεια , που υπήρξε συν τοις άλλοις και ο εφαλτήρας των ερασιτεχνικών σχημάτων της πόλης στη χρυσή πενταετία  1977-1982. Και μόνο που ο χώρος αυτός δεν παραδόθηκε στους αυθαίρετους και τους νυχτόβιους  είναι μια νίκη των ανθρώπων που βρέθηκαν σήμερα να κατευθύνουν τις τύχες μας στο επίμαχο σκέλος του πολιτισμού . Γι αυτό και η έπαρση μερικών είναι πταίσμα. Σήμερα καλωσορίζουμε το «Παλιό Ωδείο» όχι σαν ένα χώρο ευωχίας , αλλά σαν ένα πυρήνα αισθήσεων, μουσικών κυμάτων και ανατρεπτικών αυταπόδεικτων γεγονότων. Καλωσορίζουμε το «Παλιό Ωδείο» σαν την τρίτη αίθουσα θεαμάτων , όπου οι Καβαλιώτες ανακαλύπτουν την απολεσθείσα κοινωνικότητα τους και επιστρέφουν στις απαρχές του ’60 . Οι διολισθήσαντες Λαμπράκηδες , η γενιά του Πολυτεχνείου, η αβάν γκαρντ του ’60 , αλλά και τα παιδιά του σήμερα , η χιπ εκδοχή της διασκέδασης , του φάνκυ, ότι εν πάση περιπτώσει ανάγεται στην τρέχουσα συναλλαγή της ψυχαγωγίας  ενώνονται στο χώρο του «Παλιού Ωδείου» με κοινό ζητούμενο. Μια εξερεύνηση των αδύτων της νυχτερινής ψυχαγωγίας που δεν περνά αναγκαστικά από την Άμπσολουτ και το Σίβας , αλλά από τις νότες ή αν θέλετε δια της οδού της μουσικής και του λόγου. Το «Παλιό Ωδείο» είναι ένας καταπληκτικός χώρος , που αναβαθμίζει την περιοχή πίσω από το Δημαρχείο και τιμάει τη πόλη. Δεν θάχουμε πια δικαιολογία όταν η αντικοινωνικότητα μας βρίσκει διέξοδο δια του σνομπισμού «Που να πας καημένε όλα ίδια είναι…» . Διαθέτει μια ευρύχωρη σάλα , με εξαιρετικά καλόγουστη επίπλωση , μια πλήρη σκηνή για συναυλίες και θέατρο, ένα μπαρ μεγάλο για τους μοναχικούς σκοπευτές  και τις αλαφιασμένες ψυχές κι ένα ακόμη ωραιότερο πατάρι για εκθέσεις ζωγραφικής και πανοραμίκ «μάτι» . Το πρόγραμμα που έχω στα χέρια μου είναι μια ευτυχής συγκυρία  μουσικών τάσεων και σχολών. Η αρχή  με τον Νότη Μαυρουδή είχε εχθρούς και φίλους . Ωπα. Να η πρώτη ρήξις που δημιουργεί συζήτηση . Ακολουθούν φρέσκα ονόματα και δημιουργοί τραγουδιών με αξία στο χρόνο . Να είμαστε καλά και να πηγαίνουμε. Και το Ωδείο να ανανεώνεται , να φλερτάρει με το αύριο και να δημιουργεί τη χαμένη συνείδηση μιας ζωής, που δεν αναλώθηκε μόνο στο κέρδος.

 

        Αντώνης Κούφαλης (εφημερίδα «Έβδομη»)