Η στήλη του θεάματος διατηρεί εδώ και χρόνια την αυτάρκειά της και για έναν επί πλέον λόγο . Να βοηθήσει τις παραπαίουσες αίθουσες προβολής και ψυχαγωγίας να αντέξουν στον χρόνο , την ανελέητη φθορά των ανθρώπων της πόλης και την καταστροφή του κοινωνικού της πυρήνα . Η στήλη του σινεμά είναι στο πλευρό του κινηματογράφου Απόλλωνα και μόνο για να διατηρηθεί σε λειτουργία μια εστία φωτός και πολιτισμού , αφού το σινεμά είναι αδιαφιλονίκητα το κυρίαρχο μέσο μηνυμάτων των ρευμάτων του κόσμου . Χάρηκα επίσης για την έναρξη εργασιών του Δημοτικού Θεάτρου Καβάλας επειδή είναι η αφορμή για να μην καταρρεύσει το «Παλλάς» , μια αίθουσα με θεατρική δομή και αυτοτέλεια , που υπήρξε συν τοις άλλοις και ο εφαλτήρας των ερασιτεχνικών σχημάτων της πόλης στη χρυσή πενταετία 1977-1982. Και μόνο που ο χώρος αυτός δεν παραδόθηκε στους αυθαίρετους και τους νυχτόβιους είναι μια νίκη των ανθρώπων που βρέθηκαν σήμερα να κατευθύνουν τις τύχες μας στο επίμαχο σκέλος του πολιτισμού . Γι αυτό και η έπαρση μερικών είναι πταίσμα. Σήμερα καλωσορίζουμε το «Παλιό Ωδείο» όχι σαν ένα χώρο ευωχίας , αλλά σαν ένα πυρήνα αισθήσεων, μουσικών κυμάτων και ανατρεπτικών αυταπόδεικτων γεγονότων. Καλωσορίζουμε το «Παλιό Ωδείο» σαν την τρίτη αίθουσα θεαμάτων , όπου οι Καβαλιώτες ανακαλύπτουν την απολεσθείσα κοινωνικότητα τους και επιστρέφουν στις απαρχές του ’60 . Οι διολισθήσαντες Λαμπράκηδες , η γενιά του Πολυτεχνείου, η αβάν γκαρντ του ’60 , αλλά και τα παιδιά του σήμερα , η χιπ εκδοχή της διασκέδασης , του φάνκυ, ότι εν πάση περιπτώσει ανάγεται στην τρέχουσα συναλλαγή της ψυχαγωγίας ενώνονται στο χώρο του «Παλιού Ωδείου» με κοινό ζητούμενο. Μια εξερεύνηση των αδύτων της νυχτερινής ψυχαγωγίας που δεν περνά αναγκαστικά από την Άμπσολουτ και το Σίβας , αλλά από τις νότες ή αν θέλετε δια της οδού της μουσικής και του λόγου. Το «Παλιό Ωδείο» είναι ένας καταπληκτικός χώρος , που αναβαθμίζει την περιοχή πίσω από το Δημαρχείο και τιμάει τη πόλη. Δεν θάχουμε πια δικαιολογία όταν η αντικοινωνικότητα μας βρίσκει διέξοδο δια του σνομπισμού «Που να πας καημένε όλα ίδια είναι…» . Διαθέτει μια ευρύχωρη σάλα , με εξαιρετικά καλόγουστη επίπλωση , μια πλήρη σκηνή για συναυλίες και θέατρο, ένα μπαρ μεγάλο για τους μοναχικούς σκοπευτές και τις αλαφιασμένες ψυχές κι ένα ακόμη ωραιότερο πατάρι για εκθέσεις ζωγραφικής και πανοραμίκ «μάτι» . Το πρόγραμμα που έχω στα χέρια μου είναι μια ευτυχής συγκυρία μουσικών τάσεων και σχολών. Η αρχή με τον Νότη Μαυρουδή είχε εχθρούς και φίλους . Ωπα. Να η πρώτη ρήξις που δημιουργεί συζήτηση . Ακολουθούν φρέσκα ονόματα και δημιουργοί τραγουδιών με αξία στο χρόνο . Να είμαστε καλά και να πηγαίνουμε. Και το Ωδείο να ανανεώνεται , να φλερτάρει με το αύριο και να δημιουργεί τη χαμένη συνείδηση μιας ζωής, που δεν αναλώθηκε μόνο στο κέρδος.
Αντώνης Κούφαλης (εφημερίδα «Έβδομη»)
