Broadway - New York : Η Jane Fonta μας «υπογράφει» επάνω στο πρόγραμμα της παράστασης ……

Welcome to my blog
“ Το ταξίδι , όπως και η αγάπη , εκφράζει μια απόπειρα να μετατρέψουμε το όνειρο σε πραγματικότητα.” Alain de Botton Ελβετός συγγραφέας

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ « καταθέτω τον εαυτό μου….»







Καθώς έχεις απέναντι σου τον Διονύση  Τσακνή, είναι δύσκολο να καταλάβεις από πού πηγάζει η δύναμη της μουσικής του, αφού αντιμετωπίζεις έναν πράο άνθρωπο, που με μόνο επιχείρημα την λογική των σκέψεων και των λεγομένων του, καθόρισε τα πλαίσια μίας συζήτησης που σκοπό είχε την αποκάλυψη της ψυχής του. Εμείς όμως είχαμε την ευκαιρία ν' ανακαλύψουμε και τον άνθρωπο Τσακνή, τον καλλιτέχνη και δημιουργό. Ξεκινώντας την συζήτησή μας, ο Δ. Τσακνής κάνει μια αναδρομή στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, στον τόπο που έζησε και την απόφαση του ν' ασχοληθεί με την μουσική.   «  Έζησα τα παιδικά  μου χρόνια στην Καρδίτσα την δεκαετία του 50 και τα εφηβικά στην δεκαετία του '60 και 70, όπου τελικά έφυγα για σπουδές. Σε μία τυπική επαρχιακή πόλη με όλες τις προκαταλήψεις, τις δεσμεύσεις και απαγορεύσεις που συνθέτουν την εικόνα της επαρχίας τις δύσκολες εκείνες εποχές. Δικτατορία και όλα αυτά, όπου οι δεσμεύσεις και η αυστηρότητα πήραν τραγικές διαστάσεις. Το μικρόβιο της μουσικής υπήρχε μέσα μου έντονο, και με την έξαρση της ροκ βρέθηκα με διάφορα μουσικά σχήματα και αργότερα  όταν πήγα στην Αθήνα, για σπουδές στα οικονομικά, μπλέχτηκα με γκρουπ , μετά έκανα κάποιες σπουδές στην κιθάρα και  πολύ αργότερα ολοκληρωμένες σπουδές στα θεωρητικά της μουσικής   »


 ΕΡ:  Καθώς ο χρόνος κυλά έρχονται δύο μουσικά βραβεία και, φυσικά, πολλές συνεργασίες. Ξεχωρίζετε κάποια συνεργασία σας και πώς χαρακτηρίζετε αυτές τις εμπειρίες σας;

 ΑΠ:  Θα έλεγα ότι με τον κάθε άνθρωπο που συνεργάστηκα, ήταν μία επιλογή συνειδητή, τόσο δική μου, όσο και δική του. Έτσι δεν μετάνιωσα για καμιά από τις συνεργασίες που έχω κάνει, γιατί πιστεύω ότι να μεμψιμοιρούμε εκ των υστέρων και να γκρινιάζουμε και να παραπονιόμαστε είναι λάθος. Θεωρώ όλες τις συνεργασίες μου εξί­σου σημαντικές, ανεξάρτητα από την εμπορική εμβέλεια που είχε ο καθένας με τον οποίο συνεργάστηκα. Έτυχε να δουλέψω και με τον Γ. Κατσάρη στο "τραγούδι των γύφτων", που δεν τον γνώριζε κανείς, αλλά και με τον Γ. Νταλάρα που τον ξέρουν οι πάντες. Εγώ είμαι ευτυχισμένος και για την μία και για την άλλη συνεργασία".


ΕΡ: Η μουσική σας έχει επενδύσει ταινίες, τηλεοπτικά σήριαλ και θεατρικές παραγωγές. Πώς αποφασίσατε ν' ασχοληθείτε με αυτόν τον χώρο;

ΑΠ:   Συμβαίνουν τυχαία αυτά τα πράγματα. Ήθελα πάντα να το κάνω αυτό, αλλά είναι τυχαία τα γεγονότα που σου δείχνουν τον δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσεις. Κάποιες γνωριμίες, κάποια συμπάθεια ατόμων στο πρόσωπό μου ήταν η αρχή. Από 'κει και πέρα τα πράγματα έρχονται από μόνα τους .


ΕΡ:  Πολλοί ισχυρίζονται ότι η ελληνική μουσική περνά κάποια κρίση. Εσείς, παρόλα αυτά, παραμένετε ποιοτικός στην δουλειά σας. Πώς τα έχετε καταφέρει;

ΑΠ:   Δεν κατάλαβα ποτέ αυτήν την φιλολογία για την κρίση στο ελληνικό τραγούδι. Αν, όμως  θέλουμε να το εξετάσουμε μακροσκοπικά, δείξτε μου κάτι που να μην περνά  κρίση. Οι καιροί μας, όπως και ο "αλήτης καιρός" – από τον ομώνυμο  προσωπικό δίσκο - δεν δείχνουν ότι η κοινωνία μας μαστίζεται από μια γενικότερη κρίση . Δεν είναι δυνατόν το τραγούδι, η δημιουργία ολόκληρη, να μείνει αλώβητη. Ακολουθεί και αυτή τα κοινωνικά δρώμενα. Έτσι εμφανίζεται στο τραγούδι, η κρίση που υπάρχει και στην κοινωνία. Αλλά και μέσα στην κοινωνία δεν υπάρχουν φωνές, δεν υπάρχουν απόπειρες, προτάσεις δημιουργικές έστω και μέσα από αυτήν την κρίση; Το ίδιο συμβαίνει και στο τραγούδι. Βέβαια, να μην λέμε μεγάλα λόγια, τραγουδάκια κάνω και γω. Αν εσείς αυτά τα τραγούδια τα λέτε ποιοτικά, εγώ τα λέω τραγούδια δικά μου, δηλαδή είμαι εγώ , δεν είμαι η μαριονέτα κανενός, δεν κάνω τραγούδια-συνταγές. Υπάρχουν τραγούδια που θα μπορού­σαν να μου δώσουν περισ­σότερα χρήματα και περισ­σότερη δημοσιότητα, αλλά είναι κάτι που λίγο με ενδιαφέρει. Μέσα από τα τραγούδια μου βγάζω τον εαυτό μου. Αν με θεωρείτε ποιοτικό καλλιτέχνη, χαί­ρομαι  γιατί με βάση την λογική με θεωρείται και ποιοτικό άνθρωπο .

ΕΡ:  Πολλοί νέοι άνθρωποι, αυτήν την περίοδο βρίσκονται στην αρχή της καριέρας τους. Πιστεύετε ότι αντιμετωπίζουν κάποιες απειλές και ποιές είναι αυτές;

 ΑΠ:   Ο καθένας αντιμετωπίζει απειλές, δεν ξέρω ανθρώπους που να μην αντιμετωπίζουν απειλές. Φανταστείτε την δική σας δουλειά. Δεν υπάρχουν απειλές στον κόσμο των media ; Το ίδιο συμβαίνει και στην δική μας δουλειά . Από την άλλη μεριά, είναι το κατά πόσο κάποιος μπορεί να παλέψει κάτι, να υποχωρήσει σε κάποια  πράγματα, τα οποία είναι ζητήματα αρχής γι' αυτόν. Όλοι κάνουν υποχωρήσεις, κι’ γω έχω κάνει, αλλά φαντάζομαι ότι αυτές οι υποχωρήσεις δεν αφορούν τις αρχές μου. Έχω κλείσει πολλές πόρτες πί­σω μου, έχω χτυπήσει πολλές φορές το χέρι μου στο τραπέζι, άσχετα αν από κάτω υπάρχει μαχαίρι  και εκείνο  που νικά   είναι το μαχαίρι  και όχι το χέρι !!!

 ΕΡ:  Ανήκετε στην γενιά του Πολυτεχνείου, μια γε­νιά με κάποια ιδανικά. Κατά πόσο έχουν περάσει αυτά τα ιδανικά στην δουλειά σας;

 ΑΠ:    Δεν ξέρω αν μπο­ρούμε να μιλάμε για τα ιδανικά μιας ολόκληρης γενιάς .Οι άνθρωποι τότε  είχαν παίξει κάποιο ρόλο ,δεν θέλω να κατατάξω τον εαυτό μου  ανάμεσα  σε αυτούς , δεν είμαι κανένας ήρωας .  Πρόσφατα σε μια συνέντευξη μου μιλούσαν γι' αυτά τα πράγματα, θεωρώντας ότι είμαι κάτι σαν τον...Μάρκο Μπότσαρη!!  Πέρασαν από τότε περί­που 20 χρόνια, οι κατευ­θύνσεις και τα σχέδια αλλάζουν, τα οράματα υλοποιούνται ή όχι, οι άνθρωποι ξεγελιούνται. Δεν είμαστε μία γενιά - η ηλικία των 35-40 χρόνων - που έμεινε αναλλοίωτη στο χρόνο, ούτε και τότε ήμασταν ίδιοι. Βέβαια μας συ­νέδεαν κάποια κοινά πράγματα, πόσο μάλλον σήμε­ρα, 20 χρόνια μετά. Δε ξέρω τί ευαισθησίες άφησε εκείνη η εποχή στους ανθρώπους της γενιάς μου, σε μένα πάντως άφησε ευαισθησίες που μπορεί να είναι διαφορετικές από των άλλων".
 
ΕΡ: Τί θέση έχει για σας η παραδοσιακή μουσική στις δημιουργίες σας;


ΑΠ:   Έχω μια ευκολία από την φύση μου να περνώ  από το ένα είδος μουσικής στο άλλο. Μπορεί να βοήθησαν και οι σπουδές μου σ’ αυτό, αλλά κυρίως με προίκισε η φύση που έχω μια τέτοια ευκολία. Το αν  τα καταφέρνω , αυτό είναι άλλο ζήτημα. Πάντως αγαπώ και πειραματίζομαι με  όλα τα είδη    της  μουσικής.               

 Από μικρό παιδί αγάπησα την κλασσική μουσική γιατί ο πατέρας μου άκουγε όπερα. Στην δεκαετία του 60 υπήρχε ένας Καζαντζίδης και ένα λαϊκό τραγούδι που περνούσε από μπροστά μου, από τ' αυτιά μου και κατευθυνόταν μέσα μου. Όμως υπήρχε και το δημοτικό τραγούδι, εξίσου ισχυρό όσο αφορά την δυνατότητα να επηρεάσει τις προτιμήσεις μου αργότερα, όπως υπήρχε και η έξαρση του ROCK με τους BEATLES και τους ROLLING STONES . Εγώ δεν σνομπάρισα ποτέ την δημοτική και την ελληνική μουσική. Έτσι, αν θελήσουμε να δώσουμε τον ορισμό του ταλέντου και αν υποτεθεί ότι εγώ έχω κάποιο ταλέντο, φαντάζομαι ότι ταλέντο είναι να ανακαλεί κανείς τις μουσικές του μνήμες, που είναι όλα όσα  προανέφερα, και να μπορεί να πειραματίζεται με αυτές, προσθέτοντας τα  προσωπικά του στοιχεία. Την προσωπικότητα που έχει διαμορφώσει όλα αυτά τα χρόνια μέσα στη ζωή, να μπορεί να την αποτυπώνει στο χαρτί, και στο βινύλιο.

ΕΡ: Κάποια στιγμή επιστρέψατε γι' αρκετά χρόνια στην Καρδίτσα, αλλά εδώ και ένα χρόνο εργά­ζεστε ξανά στην Αθήνα...

ΑΠ: Δυστυχώς, σε κά­ποιο σημείο καμπής για την καριέρα μου αναγκά­στηκα να καταφύγω στην Αθήνα γιατί, είτε το θέλουμε είτε όχι  όλα τα καλλιτεχνικά δρώμενα εκεί συμ­βαίνουν. Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα σαν την Ιταλία, όπου ο Βορράς, η Εμίλια Ρομάνα, έχει μια κουλτούρα ανώτερη από τους πρωτευουσιάνους, τους Ρωμαίους. Ο Λούτσιο Ντάλα μένει και εργά­ζεται στην Μπολόνια, μια πόλη με πολιτισμό όπου οι άνθρωποι ασχολούνται μ αυτά.  Στην Ελλάδα η ψαλίδα μεταξύ Αθήνας και πε­ριφέρειας είναι τεράστια!!  Εδώ, ούτε στην Θεσσαλονίκη μπορεί να σταθεί κάτι, να συγκριθεί με την Αθήνα... Τα Θέατρα, οι κινηματογραφικές, δισκογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές όλα είναι εκεί. Οπότε, θα έπρεπε, ή να παραμείνω φολκλόρ και να μου λένε μπράβο, όταν ασχολούνται μαζί μου, επειδή μένω στον καθαρό αέρα, ή θα έπρεπε να ζήσω αξιοπρεπώς από την δουλειά που κάνω. Γιατί  δεν νομίζω ότι θα πρέπει να ντρέπομαι που βγάζω χρήματα από αυτήν. Εγώ αυτή την δουλειά έμαθα να κάνω, δεν ξέρω τίποτε άλλο και πρέπει να αμειφθώ για να ζήσω αξιοπρεπώς, όπως ζούνε όλοι οι άνθρωποι. Έπρεπε, λοιπόν  να πάω στην Αθήνα .

ΕΡ:  Τί το καινούργιο φέρνει ο Διονύσης Τσακνής στο ελληνικό τραγού­δι;

ΑΠ: Τίποτε. Δεν είμαι κανένας Μπαχ ή Μπετόβεν, απλώς καταθέτω τον εαυτό μου μέσα από τα τραγούδια μου. Τα τραγούδια μου έχουν ένα ύφος, μπορεί να είναι αναγνωρίσιμα, αλλά αυτό δεν είναι το καινούργιο. Αν αυτό που εγώ δίνω προς τα έξω συναντιέται με κάποιους ανθρώπους, που το εισπράττουν θετικά και μου το επιστρέφουν πίσω, αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Τελειώνοντας ο Διονύσης  Τσακνής επικέντρωσε την προσοχή του στο κοινό της επαρχίας και ειδικότερα της Καβάλας λέγοντας πως απαιτεί αυστηρότητα και ευγένεια μέσα από τα οποία μπορούν να διεκδικήσουν την ποιότητα. Και σίγουρα ο Δ. Τσακνής με την σκηνική του παρουσία, έδωσε την ευκαιρία σε όλους μας ν' αποκτήσουμε εμπειρίες μέτρων σύγκρισης, στην αναζήτηση της ποιότητας. Ας είμαστε, λοιπόν, απαιτητικοί όσο αφορά τα πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής μας και έτσι θα φθάσουμε στην απόκτηση της τελειότητας.

                                                                                               ΣΤΑΘΗΣ ΧΑΡΠΑΝΤΙΔΗΣ   
                                                                                  ΜΑΡΙΑ  ΤΕΦΤΕΡΙΔΟΥ            

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου